JESTEM RÓŻOWYM TORTEM. I WARTO MNIE ZJEŚĆ! - wystawa indywidualna Wandy Sidorowicz

Wernisaż: czwartek 17 marca 2022, godz. 17:00
Wystawa otwarta do: 28 kwietnia 2022

Galeria ArtBrut
i Pracownia Aktywizacji Społeczno-Kulturalnej
Wrocław, ul. Ruska 46A

Opiekunka artystyczna wystawy: Dominika Łabądź
Producentka wystawy: Aleksandra Sarna

Wanda Sidorowicz to wrocławska artystka związana z Galerią i Pracownią ArtBrut od początku jej powstania w 2009 roku. Obecna wystawa jest jej pierwszą wystawą indywidualną. Tytuł wystawy pochodzi z fragmentu wiersza Wandy i nawiązuje do jednej z najbardziej kultowych i rozpoznawalnych jej prac – instalacji RÓŻOWY TORT. Wanda Sidorowicz jest artystką wszechstronną – tworzy obiekty przestrzenne z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku, przede wszystkim w kolorze różowym, który jest motywem przewodnim jej sztuki. Ma w swoim dorobku liczne rysunki, małoformatowe obrazy oraz fotografie. Pisze teksty poetyckie mocno związane z kobiecością i jej codziennymi doświadczeniami, jest też autorką libretta arii operowej Aria wiosenna. W trakcie prezentacji wystaw często prowadzi spontaniczne działania paraperformatywne. Artystka była pomysłodawczynią i kuratorką projektu i wystawy RÓŻOWE realizowanej przez Galerię i Pracownię ArtBrut w 2010 roku, w której wzięło udział ponad 80 osób – znanych wrocławskich artystów, twórców art brut oraz przyjaciół.

Teksty i prace Wandy Sidorowicz znalazły się w takich publikacjach i książkach, jak: JA SIĘ DO SIEBIE NIE NADAJĘ – książka artystyczna wydana przez Galerię i Pracownię ArtBrut we współpracy z Europejską Stolicą Kultury Wrocław 2016; POD WSPÓLNYM PARASOLEM – książka społeczna wydana przez Wrocławskie Centrum Rozwoju Społecznego; BIURO – Organ Prasowy BWA Wrocław – magazyn o sztuce; RITA BAUM – czasopismo artystyczno-literackie; oraz zostały wykorzystane w przedstawieniu teatralnym MIŁOŚĆ NIEWYKLUCZONA, przygotowanym przez studentów Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, filia we Wrocławiu.

Artystka ma na swoim koncie blisko 20 wystaw zbiorowych, najważniejsze z nich to: Wystawa O OGÓLE. FALE WSZĘDZIE 2 w ramach 15. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 PIONEERING VALUES/ODKRYWANIE WARTOŚCI, Wrocław 2013; Wystawa ANTIDOTUM w ramach Przeglądu Sztuki Survival 12 – MIASTO STAN ZAPALNY, Wrocław 2014; Wystawa EAT ART w ramach międzynarodowego projektu Open Hub Europe, Mediolan, Włochy 2015; Wystawa PAR-DELÀ LES TABOUS na festiwalu ART ET DÉCHIRURE, Galerie MAM, Rouen, Francja 2016; Wystawa prac twórców związanych z Galerią i Pracownią ArtBrut na 5. BIENNALE SZTUKI ZEWNĘTRZNEJ OUT OF STH ZAJĘCIE, BWA, Wrocław 2017; Wystawa Twórców Galerii i Pracowni ArtBrut na Festiwalu Retroperspektywy 2018, Art_Inkubator – Fabryka Sztuki, Łódź 2018; Wystawa POZA TABU VI. WSPÓLNOTA / Wystawa twórców związanych z Galerią i Pracownią ArtBrut oraz zaproszonych gości, Wrocław 2019; A KYSZ! WYSTAWA CZASU EPIDEMII/wystawa zbiorowa twórców związanych z Galerią i Pracownią ArtBrut, Wrocław 2020.

Na wystawie indywidualnej prezentujemy wybór prac z różnych okresów twórczości Wandy Sidorowicz, a także prace przygotowywane specjalnie pod kątem obecnej wystawy.

Uwaga! W galerii obowiązują maseczki oraz bezpieczny dystans do innych zwiedzających!

Tekst kuratorski
Wystawa indywidualna Wandy Sidorowicz JESTEM RÓŻOWYM TORTEM. I WARTO MNIE ZJEŚĆ!

Wanda Sidorowicz buduje swój indywidualny język wizualny, performatywny i poetycki, dzięki któremu manifestuje kobiecą podmiotowość, kobiecą seksualność, łamie konwencje kulturowe, przekracza tabu. Artystka tworzy obiekty przestrzenne z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku, przede wszystkim w kolorze różowym, który jest motywem przewodnim jej sztuki. Codzienność ujawniana przez Wandę Sidorowicz w jej obiektach i tekstach to wysiłek istnienia, wysiłek kobiety, zmaganie się z ograniczeniami. Jednak u Wandy poprzez formę jej prac codzienność ta co jakiś czas nabiera blasku, znosi potoczność i staje się nie-codzienna. Różowe obiekty/przedmioty Wandy są nadmierne, nienaturalne. Wydaje się, że najważniejsza jest forma, niemniej przesadność, przestylizowanie i teatralność jej prac nie odsuwa powagi treści na dalszy plan – zamiast tego wprowadza swobodną grę znaczeniami. Kolor różowy dla Wandy jest wyjątkowy. To odniesienie do kobiecości, jednak nie tej narzuconej przez rynek i kulturę od lat 90., kiedy to zaczęto przypisywać dziewczynkom kolor różowy określający ich tożsamość. U Wandy różowy ujawnia subwersywny potencjał tożsamości kobiety, jej życia, codzienności, myśli, seksualności, zwyczajnego bycia i codziennej egzystencji. Jej styl pisania, szczery i osobisty, wyraża się zmysłowością, nieciągłością, emocjonalnością i erotyzmem. Jej prace mówiące o cielesnym doświadczeniu kobiety, o jej pragnieniach i marzeniach, to momenty tranzycji osobistej, momenty przechodzenia Wandy pomiędzy Wandą, Wandą i Wandą.

Różowy tort, praca składająca się z obiektu/instalacji, wiersza i wideoperformansu, jest chyba najpełniejszym świadectwem tego potencjału. Deklamowane przez Wandę słowa: „Jestem różowym tortem, zjedz mnie... Ja jestem tortem. Warto mnie zjeść, posypać lukrem...” pozostawiają w odbiorcy i odbiorczyni szerokie spektrum emocji. To odczucia związane z afirmacją, oporem, uległością, erotyzmem, perwersją, intymnością, transgresją, a na koniec surrealizmem rodem z kina eksperymentalnego lat 70. Ciągłe odwrócenie sensów i znaczeń jest chyba na stałe obecne w twórczości Wandy.

Z kolei w pracy Aria wiosenna Wanda wciela się w rolę divy operowej odśpiewującej arię w najczystszej kampowej formie, choć jednocześnie tak przejmującej. Sama artystka pisze o sobie: „to mam być ja jest wiele Wand... ja się do siebie nie nadaję...”. Poszerzanie perspektywy zupełnie innego postrzegania kobiet w kulturze i innego rozumienia natury żeńskiej twórczości wydaje się wymowne w wierszu Pałac marzeń. Nabiera on zupełnie innego sensu, jeśli pomyślimy o przekraczaniu norm kulturowych związanych z obyczajami i marzeniami kobiet, ale i mężczyzn z niepełnosprawnościami umysłowymi. Większość prac i tekstów Wandy przyjmuje tę strategię. Wspomniany już Różowy tort, seria różowych obiektów, których tytuły – Barbie, Domek dla lalek, Różowa żarówka, Nie z tej ziemi – odnoszą się do kultury popularnej, wskazują na to, co poza nią. Można na nie patrzeć jak na strategię obrony przed opresyjną rzeczywistością społeczną. Owa opresyjność ujawnia się też w wierszach Wandy, takich jak Problemy, Niedobra starucha, Przestań jęczeć.

Nasuwa się więc pokusa, aby uznać, że twórczość Wandy to parodiowanie schematów narzucanych przez kulturę poprzez zabawę tymi konwencjami, odwrócenie sensów. Są to jednak osobiste wypowiedzi, o najczystszych, szczerych intencjach, w których artystka chce nas wzruszyć i zadziwi.

Dominika Łabądź

Dominika Łabądź – artystka, aktywistka, doktora sztuk pięknych, kuratorka i animatorka kultury. Uprawia działalność interdyscyplinarną. Wykorzystując różne media, tworzy instalacje, wideo, obiekty.
W swojej pracy chętnie opiera się na kooperacji i działaniach grupowych, umożliwiających cyrkulację pomysłów. Niejednokrotnie jej aktywność sytuuje się pomiędzy dyscypliną artystyczną, kuratorską a animacyjną.